Pages

Senin, 28 Februari 2011

Contoh Kata Pengantar Proposal Koperasi


Kata Pengantar

Proposal ini disusun dan diajukan dalam rangka memenuhi persyaratan untuk pengajuan bantuan kredit modal kerja Koperasi Pasar (Koppas) Mangga Besar yang disampaikan kepada Yth. Direksi Bank BRI Cabang Hayam Wuruk di Jakarta Barat selaku pembina dalam pengembangan koperasi melalu program Kredit Usaha Rakyat yang telah dicanangkan oleh Pemerintah beberapa waktu lalu.
Dalam proposal ini, penggunaan kredit usaha rakyat ditujukan untuk penambahan modal kerja Unit Simpan Pinjam (USP) Koppas Mangga Besar yang merupakan usaha andalan dan sasaran penyusunan proposal ini meliputi:
1.      Untuk mengetahui tingkat kelayakan usaha simpan pinjam khususnya di Koppas Mangga Besar
2.      Untuk mengetahui potensi dan permasalahan yang terdapat pada usaha simpan pinjam, baik yang sedang dilaksanakan maupun yang akan dikembangkan di masa mendatang.
Manfaat lain dari penyusunan proposal ini adalah:
1.      Sebagai pedoman bagi pengelola Koppas Mangga Besar dalam mengembangkan Usaha Simpan Pinjam (USP).
2.      Sebagai dasar pengembangan usaha koperasi secara terpadu oleh berbagai instansi atau lembaga terkait yang mengacu pada prinsip ekonomi, efisiensi, efektivitas dan terkendali.
Dalam penyusunan proposal ini kami telah berusaha menguraikan keadaan dan data secara faktual, akurat dan aktual sehubungan dengan keadaan Koppas Mangga Besar saat ini , namun demikian sudah barang tentu masih terdapat kelemahan- kelemahan.
Untuk itu bagi calon pembina yang dalam hal ini pihak Bank BRI, kami mengharapkan saran dan petunjuk lebih lanjut demi tercapainya upaya pembinaan dan pengembangan koperasi pada umumnya, khususnya dalam hal ini Koppas Mangga Besar.

Dongeng Sunda "Kuda Anu Ngedul"

 
Jaman baheula aya hiji kuda nu kacida ngedulna, éta kuda téh dikukut ku jalma beunghar anu ngaranna Abdul. Unggal poé Abdul ka kota ngajual barang dagangan anu loba diperlukeun ku urang kota.
Ku sabab ngarasa horéam kudu indit mawa barang dagangan, kuda ngedul téh boga rencana nipu ka dununganana.
Dina hiji poé si kuda téh dibawa ka kota ku Abdul, rék dagang uyah dua karung. éta karung téh ditalian dina tonggong kuda. Di satengahing jalan si kuda ngedul téh ngagejeburkeun manéh kana walungan. Barang hanjat si kuda ngarasa hampang, sabab uyah nu dina tonggongna béak kabawa ku cai sarta teu bisa kapuluk saeutik-eutik acan. Atuh sodagar téh kacida ambekeunana ka éta kuda téh. Tapi Abdul teu bisa kukumaha da uyahna geus ngahiji jeung cai.
Isukna Si Abdul ka kota deui mawa tarigu dua karung. Éta karung téh ditalian deui kana kuda. Jiga kamari deui waé kuda téh ngagejeburkeun manéh ka walungan, atuh puguh waé tarigu téh béak kabawa palid. Bari jeung ambek Abdul balik deui ka imahna, teu jadi ngajual barang daganganana.
Isukna, Abdul néangan akal sangkan kuda nu ngedul téh teu ngalakukeun deui pagawéan jiga kamari. Abdul néangan kapas, tuluy dikarungan sarta ditalian kana tonggong kuda. Di tengah jalan jiga kamari deui waé kuda téh ngagejeburkeun manéh kana walungan, tapi basa manéhna hanjat kacida beuratna karung nu dieusi ku kapas téh. Manéhna ngarasa kaduhung ngalakukeun pamolah modél kitu, sabab manéhna kudu terus ka kota mamawa kapas anu sakitu beuratna.

Carpon Sunda

Si Kabayan Ngala Tutut

Quantcast

Cék Ninina, “Kabayan ulah héés beurang teuing, euweuh pisan gawé sia mah, ngala-ngala tutut atuh da ari nyatu mah kudu jeung lauk.”
Cék Si Kabayan, “Ka mana ngalana?”
Cék ninina, “Ka ditu ka sawah ranca, nu loba mah sok di sawah nu meunang ngagaru geura.
Léos Si Kabayan leumpang ka sawah nu meunang ngagaru. Di dinya katémbong tututna loba, lantaran caina hérang, jadi katémbong kabéh. Tututna pating golétak. Tapi barang diteges-teges ku Si Kabayan katémbong kalangkang langit dina cai. Manéhna ngarasa lewang neuleu sawah sakitu jerona. Padahal mah teu aya sajeungkal-jeungkal acan, siga jero sotéh kalangkang langit. Cék Si Kabayan dina jero pikirna, “Ambu-ambu, ieu sawah jero kabina-bina caina. Kumaha dialana éta tutut téh? Lamun nepi ka teu beunang, aing éra teuing ku Nini. Tapi éta tutut téh sok dialaan ku jalma. Ah, dék dileugeutan baé ku aing.”Geus kitu mah Si Kabayan léos ngala leugeut. Barang geus meunang, dibeulitkeun kana nyéré, dijejeran ku awi panjang, sabab pikirna dék ti kajauhan baé ngala tutuna moal deukeut-deukeut sieun tikecebur. Si Kabayan ngadekul, ngaleugeutan tutut méh sapoé jeput, tapi teu aya beubeunanganana, ngan ukur hiji dua baé. Kitu ogé lain beunang ku leugeut, beunang sotéh lantaran ku kabeneran baé. Tutut keur calangap, talapokna katapelan ku leugeut tuluy nyakop jadi beunang. Lamun teu kitu mah luput moal beubeunangan pisan, sabab ari di jero cai mah éta leugeut téh teu daékeun napel, komo deui tutut mah da aya leuleueuran. Di imah ku ninina didagoan, geus ngala salam, séréh jeung konéng keur ngasakan tutut. Lantaran ambleng baé, tuluy disusul ku ninina ka sawah. Kasampak Si Kabayan keur ngaleugeutan tutut.
Cék ninina, “Na Kabayan, ngala tutut dileugeutan?”
Cék Si Kabayan, “Kumaha da sieun tikecebur, deuleu tuh sakitu jerona nepi ka katémbong langit.”
Ninina keuheuleun. Si Kabayan disuntrungkeun brus ancrub ka sawah.
Cék Si Kabayan, “Heheh él da déét.”

Contoh Dongeng Sunda Bagian 4


SAKADANG KUYA MENTA TULUNG KA SAKADANG KEUYEUP

SAKADANG Kuya kacida hanjelueunana, lantaran sulingna dibawa kabur ku Sakadang Monyét. Taya peta bisa kapimilik deui. Tuluy leumpang ngadédod, karepna rék balik ka pamatuhanana di sisi walungan.
Barang anjog ka sisi walungan, gok panggih jeung Sakadang Keuyeup.
“Ku naon Sakadang Kuya, bet jiga anu sedih kitu?” Sakadang Keuyeup nanya.
“Nyaéta, uing téh keur meunang kasusah,” ceuk Sakadang Kuya.
“Kasusah naon?”
Barabat atuh Sakadang Kuya nyaritakeun lalampahanana, ti mimiti panggih jeung maung, boga suling tina tulang maung, nepi ka sulingna dibawa kabur ku Sakadang Monyét.
“Emh, nyaan taya rasrasan pisan Sakadang Monyét mah,” ceuk Sakadang Keuyeup, “Jigana mah kudu diwarah.”
“Enya, ngan kumaha carana?”
“Keun éta mah bagéan uing. Ayeuna mah anteur baé uing ka tempat Sakadang Monyét!”
“Sukur atuh ari Sakadang Keuyeup bisa nulungan mah.”
“Tapi, henteu haratis. Lamun suling beunang deui, rék méré naon Sakadang Kuya ka uing?”
“Naon atuh, nya?”
“Kieu wé atuh, nya, uing téh geus lila hayang boga munding. Tah, kumaha lamun buruhna ku munding baé?” ceuk Sakadang Keuyeup.
“Jadi lah, ari munding mah uing gé boga sarakit. Pék nu jalu mah keur Sakadang Keuyeup, asal suling beunang deui.”
“Heug ari kitu mah, kuring daék nulungan Sakadang Kuya.”
Bring atuh Sakadang Kuya jeung Sakadang Keuyeup indit ngadatangan Sakadang Monyét. Kasampak Sakadang Monyét keur nyuling dina dahan kai pangluhurna.
“Sakadang Monyét, ka dieukeun suling téh!” ceuk Sakadang Kuya.
“Ceuk uing ogé bawa ku sorangan ka dieu! Naék mun bisa mah!” témbal Sakadang Monyét bari ngarenyohan.
“Pokona lamun teu dibikeun deui, rasakeun siah!” ceuk Sakadang Kuya.
Ngadéngé omong Sakadang Kuya kitu téh, Sakadang Monyét kalah nyeungseurikeun.
Waktu Sakadang Kuya jeung Sakadang Monyét paréa-réa omong, Sakadang Keuyeup naék kana tangkal kai, ngadeukeutan ka Sakadang Monyét. Beuki deukeut, beuki deukeut baé. Terus Sakadang Keuyeup cicing palebah buntut Sakadang Monyét anu nyampay dina dahan.
“Rék dibikeun moal?” ceuk Sakadang Kuya.
“Moal!” témbal Sakadang Monyét.
Bérés ngomong, ana gep téh buntut Sakadang Monyét dicapit satakerna ku Sakadang Keuyeup. Sakadang Monyét kacida reuwaseunana jeung nyerieun deuih.
“Oaduh, oaduuuh, oahahaha,” Sakadang Monyét gogorowokan, lantaran buntutna karasa nyeri dicapit ku Sakadang Keuyeup nepi ka buntung. Ari sulingna téa ragrag, tuluy disanggap ku Sakadang Kuya.
Sanggeus sulingna beunang, Sakadang Kuya muruhan munding ka Sakadang Keuyeup. Munding jalu. Bari hahariringan, Sakadang Keuyeup balik kana liangna di sisi walungan bari nungtun munding. Ngan barang asup kana liang, awakna katincak ku munding. Anu matak, cenah, nepi ka ayeuna dina tonggong keuyeup aya anu dekok siga tapak suku munding.
Ari Sakadang Monyét mah terus kabur. Malah teu datang-datang deui ka dinya. Jigana mah éraeun, lantaran buntutna buntung dicapit ku keuyeup téa. Malah mah cenah turunanana ogé areuweuh buntutan. Disebut baé “oa”, lantaran lamun keur karasa nyeri sok humarurung, “Oahahaha, oahahaha.” Nepi ka lila-lila mah sorana ogé kitu deuih.

Contoh Dongeng Sunda Bagian 3

SAKADANG KUYA REK DIKAWINKEUN KA ANAK PA TANI

NÉNJO di imah Pa Tani euweuh sasaha, kira-kira wanci sareupna, Sakadang Monyét turun tina tangkal asem. Tuluy nyampeurkeun ka Sakadang Kuya anu keur dikurungan ku ranggap. Maksudna mah arék mupuas ka Sakadang Kuya.
Tapi, barang tepi ka buruan imah Pa Tani, Sakadang Monyét kacida kagétna. Ari sababna, Sakadang Kuya téh katémbong jiga anu bungah pisan. Malah maké jeung hahariringan sagala. Teu tulus arék mupuas téh.
“Aya naon Sakadang Kuya, katémbongna téh bet bungah-bungah teuing?” Sakadang Monyét nanya.
“Ih, atuda rék teu bungah kumaha. Isukan téh uing rék dikawinkeun ka anakna Pa Tani?”
“Rék dikawinkeun?”
“Enya, rék dikawinkeun!”
“Ka anakna Pa Tani?”
“Enya, ka anakna Pa Tani anu geulis téa geuning. Awakna lenjang, buukna panjang, deuh … sugan mah,” ceuk Sakadang Kuya bari pepeta, metakeun awéwé geulis.
Sakadang Monyét ngahuleng teu percaya.
“Ah, piraku?”
“Maenya teu percaya kénéh baé, sakitu jelas tanda-tandana. Ayeuna téh Ambu Tani jeung anakna keur ka pasar, rék balanja keur olah-olah hajat isukan. Ari Pa Tani keur néang lebé,” ceuk Sakadang Kuya, kalem.
“Paingan atuh tadi arindit,” ceuk Sakadang Monyét. “Alus milik Sakadang Kuya mah.”
Sakadang Kuya teu némbal, kalah terus hahariringan.
Sanggeus ngahuleng salila-lila, pok Sakadang Monyét nyarita lemah-lembut, “Kieu Sakadang Kuya, urang téh asa lain sapoé dua poé sosobatan téh, nya.”
“Enya, ari kitu?”
“Kumaha upama urang hilian baé. Uing anu dikurungan, Sakadang Kuya di luar. Hartina Sakadang Kuya bisa bébas, rék balik ka imah heug, atuh rék cicing baé di dieu teu nanaon,” ceuk Sakadang Monyét.
“Upama kitu mah anu dikawinkeunana gé meureun anjeun, nya? Ih, embung teuing ari kitu mah! Anak Pa Tani téa, keur geulis téh bageur deuih,” témbal Sakadang Kuya.
“Emh, Sakadang Kuya mah kawas lain ka sobat baé. Uing ogé hayang atuh ngarasakeun kabagjaan saperti anjeun ayeuna,” ceuk Sakadang Monyét ngarenghik.
Sakadang Kuya keukeuh embung, Sakadang Monyét keukeuh hayang. Lila pakeukeuh-keukeuh. Antukna mah Sakadang Kuya téh ngomong, “Nya atuh ari hayang-hayang teuing mah, Sakadang Monyét, heug baé. Ngan saméméh anjeun asup kana ranggap, alungkeun heula uing ka leuwi. Lain ku nanaon, bisi anakna Pa Tani kuciwa, da geuning katénjona mah bogoheun pisan ka uing téh. Emh, pileuleuyan, Nyai, lain Akang teu bogoh, ngan ieu mah bakating ku béla ka nu jadi sobat wé.”
Ngadéngé omongan Sakadang Kuya kitu, Sakadang Monyét kacida bungahna. Teu talangké deui, Sakadang Kuya dikaluarkeun tina ranggap, tuluy dipanggul, rigidig dibawa lumpat ka leuwi. Nepi ka leuwi, lung baé Sakadang Kuya dialungkeun. Manéhna gura-giru balik deui ka imah Pa Tani. Sup kana ranggap, ngurungan manéh di pipir imah Pa Tani.
Bada magrib anu geus ti pasar téh kakara baralik. Teu lila, Pa Tani ogé datang. Langsung arasup ka imah, teu ulak-ilik heula kana ranggap, anu eusina geus lain Sakadang Kuya, tapi Sakadang Monyét.
Isukna, isuk-isuk pisan Pa Tani geus kaluar ti imahna.
“Nyai, pangmawakeun bedog ka dieu, urang meuncit kuya téa!” ceuk Pa Tani ka anakna.
Gebeg, Sakadang Monyét kacida kagétna ngadéngé omongan Pa Tani kitu téh. Geuning Sakadang Kuya téh rék dipeuncit, lain rék dikawinkeun, boro ku aing digenténan, ceuk pikirna.
“Bisi mintul mah asah heula bapana,” ceuk Ambu Tani.
“Heug, ka dieukeun atuh batu asahanana!”
Teu lila gesruk-gesruk kadéngé anu ngasah bedog. Karasana ku Sakadang Monyét mah meni geus asa gérésél-gérésél baé éta bedog téh kana beuheungna. Manéhna manggih akal, tuluy baé papaéhan. Awakna dijegerkeun.
Torojol anak Pa Tani ka dinya. Ngilikan ranggap, ngilikan eusina. Kagét, pédah eusina lain kuya, tapi monyét.
“Bapa, geuning kuya téh euweuh!” anak Pa Tani ngagorowok.
“Naon Nyai, kuya euweuh?” ceuk Pa Tani bari nyampeurkeun.
“Aya ogé monyét, geus paéh deuih. Tuh, awakna ogé mani jeger!”
“Heueuh geuning!” ceuk Pa Tani bari mukakeun ranggap. Monyét dicokot. Tuluy dibalangkeun sataker tanaga. Barang keuna kana taneuh, Sakadang Monyét hudang, berebet lumpat tarik pisan, asup ka jero leuweung. Kalacat baé naék kana tangkal anu jangkung.
Pa Tani jeung anakna ngan ukur bisa olohok.

Contoh Dongeng Sunda Bagian 2

SASAKALA EMBÉ JANGGOTAN
Jaman baheula mah sasatoan téh hirupna sauyunan, kamamana sok babarengan, malah dina mandi ogé sok babarengan.
Kacaritakeun dina hiji waktu, maranéhna mandi babarengan. Biasana mah marandina téh di Walungan Cisangkuy, da leuwina rada lega. Najan ramé nu marandi, tapi kudu aya nu cicing di darat nalingakeun bisi aya picilakaeun. Nu di darat téh wajib ngabéjaan nu keur di cai.
Lamun keur marandi téh resep ningalikeun bajuna nu disimpen dina batu, mani ngabarak. Baju munding mah ngahunyud diteundeun handapeun waru.
Ari nu kapapancénan pikét harita nyaéta sakadang monyet. Cicingna dina batu gedé, matak awas ka ditu ka dieu. Orokaya, harita monyét téh nundutan, sabab peutingna lila teuing latihan ngadogér, pedah rék aya nu ngondang. Monyét teu awaseun di beulah wétan aya paninggaran. Kanyahoan-kanyahoan sotéh geus deukeut pisan, kitu ogé lain monyét anu nangenan, tapi gajah pédah kabeneran ngarérét ka darat. Atuh saréréa ribut haranjat ka darat bari tup-top kana baju nu ngabarak luhureun batu téa. Teu nolih nu saha-sahana. Pokona asal dibaju wé da éra meureun ari ditataranjang mah. Nya harita kajadianana, baju munding pahili jeung baju sapi, nepi ka sapi mah gobrah bajuna téh. Ari munding sabalikna, mani sereg pisan. Najan kitu ari pangsuéna mah embé. Henteu ari pahili téa mah, tapi lantaran rusuh, makéna tibalik. Kerepus dipaké dina bujur, nu ayeuna jadi buntut. Ari buntut aya dina gado, nu ayeuna jadi janggotna. Nu matak ti harita embé mah teu weléh kukulutus; Suéééé … suééé, cenah. Kadéngéna ku jelama mah; Embééé … embééé…. Cenah. Nya ti harita embé téh jadi janggotan, nu sabenerna buntutna téa. Ku lantaran ngalaman sué téh dina waktu mandi, nya embé téh turun cadu moal mandi-mandi deui. Geuning nepi ka ayeuna ogé, jelema nu langka mandi mah sok disebut kawas embé.
Tah kitu sasakalana matak embe janggotan jeung cadu mandi téh.

Diropea tina Mangle Alit No.318

Contoh Dongeng Sunda

SASAKALA KALAPAGENEP

Di sisi Walungan Cimédang, aya hiji imah nenggang, dicicingan ku aki-aki. Geus lila pisan matuhna di dinya téh.
Manéhna téh geus teu dulur teu baraya, hirupna éstu nunggelis. Ari pagawéan sapopoé Si Aki téh kana ngahuma. Hasil tina tatanénna ukur cukup keur pangabutuh sasoranganeun waé. Jajauheun mun hirupna medah-meduh téh.
Pikeun nambah-nambah panghasilan, mun keur salsé Si Aki sok ngala lauk di walungan. Ngalana téh maké badodon, ditaheunkeun. Pasosoré diteundeun di tempat anu sakirana loba laukan, isukna ditéang terus diangkat. Mun beubeu-nanganana keur loba, lauk téh ku Si Aki sok digaringkeun sawaréh, keur bikeuneun lamun aya nu nganjang ka imahna.
Si Aki getol pisan ibadahna. Sanajan keur gering ogé, tara kungsi ninggalkeun solat nu lima waktu. Lamun geringna keur ripuh pisan, dina sakalieun wudu ka pancuran di lebakeun imahna ogé kudu bari ngarandang heula.
Hiji waktu, basa Si Aki keur gering parna, saentasna wudu téh teu kuateun balik deui ka imahna. Kabeneran waé peutingna aya nu ngobor manuk. Si Aki dipangku dibawa ka imahna, terus diubaran ku pahinum papagan lamé meunang ngaléob.
Ti dinya mah Si Aki téh nya rada jagjag deui.
Hiji mangsa, dina keur usum ngijih, lahan anu dicicingan ku Si Aki téh kacaahan. Cai mani léb-léban. Najan kitu, manéh-na teu gancang-gancang ingkah ti dinya, tapi kalah naék kana suhunan imahna, bari mawa kalapa meunang ngantétkeun, kabéhna aya genep. Ari maksudna mah, bisi imahna terus laput kakeueum ku caah, manéhna arék ngojay bari numpakan kalapa meunang ngantétkeun téa.
Hujan taya eureunna, malah beuki gedé waé. Si Aki ogé tungtungna mah palid kabawa caah. Untungna téh ku sabab mawa kalapa téa, jadi awakna kabawa ngambang.
Si Aki ahirna tepi ka muara Walungan Cimédang. Di dinya mah caina teu pati tarik. Da geus rada ngajumbleng. Manéhna bisa ngaboséh ka sisi, alhamdulillah salamet, terus diuk dina dahan tepi ka caina orot. Ari kalapa mah kabeneran ngait kana dahan di hiji nusa. Isukna, Si Aki ditarulungan, dihanjatkeun ka darat. Kantétan kalapa mah diantep waé, ditinggalkeun di nusa.
Heuleut sawatara lila, éta kalapa téh genepanana sirungan, jadi kitri. Ku sabab lahanna subur, kitri téh tumuwuh mani morontod, tangkalna marontok, daunna ngarémploh. Beuki lila, beuki lila, éta tangkal kalapa nu genep téh ahirna mah tepi ka buahanana.
Ti harita, éta tempat téh katelahna Kalapagenep. Ayeuna mah kaasupna ka Kacamatan Cikalong beulah wétan, tapel wates jeung Kabupatén Ciamis.

(Diropéa tina carita rayat, judulna Delta Menangis; dicutat tina Sukapura)
Dongeng Sunda beunang ngumpulkeun, nyusun, jeung midangkeun Budi Rahayu Tamsyah

GAMBAR RENCANA MESJID SMP PGRI 1 CIBINONG

Alhamdulillah puji syukur ke hadirat Allah SWT dimana mulai tahun 2010 yang lalu sekolah kami tepatnya SMP PGRI 1 Cibinong Kabupaten Bogor telah memulai peletakan batu pertama pembangunan mesjid SMP PGRI 1 Cibinong. Adanya mesjid ini memang sudah diidam-idamkan oleh para penggunanya khususnya siswa-siswi SMP PGRI 1 Cibinong dan para gurunya serta umumnya kaum muslimin dan muslimat di sekitar sekolah yang beralamat di jalan Golf KM 0,5 Ciriung Cibinong.
Biaya pembangunan mesjid yang insya Allah diberi nama Mesjid Al-Dzikri ini diperkirakan mencapai 1,2 milyar rupiah... sebuah harga yang fantastis untuk ukuran sekolah. Salah satu penyebab "mahalnya" biaya pembangunan ini karena di lantai pertama sebagai penopang mesjid di lantai 2 akan dibangun Ruang Multimedia sebagai sarana penunjang proses pembelajaran sekolah.
Untuk itu mohon doa restu dari seluruh muslimin dan muslimat semoga pembangunan mesjid ini dapat kiranya dikabulkan Allah SWT. Amien